Problem scalania – dotyczy pytania o to, jakie obszary mózgu odpowiadają za analizę bodźców wzrokowych, słuchowych i innych wpływając przy tym na siebie nawzajem i tworząc zintegrowane spostrzeżenie pojedynczego przedmiotu. Problem scalania, nazywany także problemem wielkoskalowej integracji dawniej był najczęściej tłumaczony istnieniem postulowanych obszarów asocjacyjnych w specyficznych miejscach kory mózgowej. Późniejsze badania wykazały jednak, że te obszary asocjacyjne służą jedynie złożonej analizie informacji dotyczących jednej modalności, np. wzroku czy słuchu i nie następuje tam łączenie bodźców różnego typu. Jedynie nieliczne komórki nerwowe w mózgu reagują na więcej niż jedną modalność zmysłową. Wydaje się, że w mózgu nie istnieje zatem jeden centralny system integrowania bodźców, a ponadto badania wykazały, że układy analizy zmysłowej mogą koncentrować uwagę tylko w obrębie własnej modalności. Jedna ze współczesnych hipotez problem scalania próbuje wytłumaczyć precyzyjną synchronizacją aktywności różnych obszarów mózgu, jednak natura zjawiska owej synchronizacji jest cały czas słabo poznana. Możliwe że synchronizacja mająca prowadzić do scalania percepcyjnego jest koordynowana przez płat ciemieniowy, jednak w procesie tym i tak udział musiałaby brać cała kora mózgowa.

Literatura:

Kalat, James W. (2006) Wydawnictwo naukowe PWN, str. 99-102