Proces indywiduacji – mechanizm przekształcenia i rozwoju osobowości wywodzący się z psychoanalizy jungowskiej, składający się z fazy naturalnej, podczas której dochodzi do rozwoju ego i persony, oraz fazy kulturowej, w trakcie której jednostka tworzy relację ego-archetypów i ego-Jaźni oraz dystansuje się od Persony. Proces ten często ujmuje się jako element realizacji powołania, misji, potencjału życiowego, podobnie jak w koncepcji mitu osobistego. W fazie naturalnej jednostka wyróżnia i uświadamia sobie swój własny typ psychiczny, wzmacniając świadomość indywidualną i kreując stabilne ego. W fazie kulturowej jednostka dąży do zdobycia świadomości odnośnie pełnej struktury psychicznej i kompletnego repertuaru jej możliwości.

„Psychoterapia. Szkoły i Metody. Podręcznik Akademicki” L. Hrzesiuk i H. Suszek, Eneteia Wydawnictwo Psychologii i Kultury Warszawa 2011,  s.112 – 114