Psychoanaliza brytyjska – nurt psychoanalityczny, wyodrębniony na postawie różnic teoretycznych, strukturalnych, kulturowych i geograficznych, wywodzący się z klasycznej psychoanalizy, a skoncentrowany wokół brytyjskich naukowców. Rozwój psychoanalizy brytyjskiej jest nieodłącznie związany z brytyjską tradycją edukacyjną, którą cechuje świecki charakter, poszanowanie dla różnic kulturowych i narodowych, rozwijanie odwagi w poznawaniu, nauka twórczego wykorzystywania błędów, brak tolerancji dla dyskryminacji i kultura negocjacji. Brytyjski etos nauki zyskał uznanie samego Freuda i był podstawą dla pracy takich osobistości, jak Melanie Klein, Ernest Jones, Anna Freud. W opozycji do ich dorobku ukształtowała się grupa „Niezależnych”, zrzeszająca między innymi Donalda Winnicotta, Paula Heimanna, Masuda Khana, a poźniej Danę Birksted Breen, Michaela Parsonsa, Gregoria Hohona i Christophera Bollasa. Do najbardziej znanych dokonań brytyjskiej szkoły psychoanalitycznej należą odkrycia Melanie Klein (jak chociażby mechanizm projekcji u dzieci czy rola wglądu) czy obserwacje Esther Brick („sztuczna skóra” u niemowląt). Pole badawcze tej szkoły w istotny sposób koncentruje się na okresie niemowlęctwa. Jednocześnie obok rozważań akademickich i badań „terenowych” (jak obserwacje interakcji matki z dzieckiem) psychoanalitycy brytyjscy mocno zaznaczyli swoją obecność w służbie zdrowia i opiece penitencjarnej. W ten sposób klasyczne teorie psychoanalityczne zostały zweryfikowane i rozwinięte o doświadczenia wyniesione z pracy klinicznej.

Psychoterapia. Szkoły i Metody. Podręcznik Akademicki” L. Hrzesiuk i H. Suszek, Eneteia Wydawnictwo Psychologii i Kultury Warszawa 2011,  s.31-42