Psychologia ego – Strukturalny model aparatu psychicznego autorstwa Zygmunta Freuda, wywodzący się z klasycznej psychoanalizy. Według tej koncepcji, ludzka psychika jest podzielona na trzy instancje: id, ego i superego. Id jest instancją całkowicie nieświadomą, której celem jest zrealizowanie za wszelką cenę instynktownych popędów, w szczególności popędu agresji i seksualnego. Moce pochodzące z Id są bardzo intensywne i próbują wywrzeć wpływ na ego, które będąc organem wykonawczym zajmuje się konsolidacją danych z percepcji i podejmowaniem decyzji. Oprócz tego, ego posiada część nieświadomą, która bierze udział w zarządzaniu mechanizmami obronnymi. Superego natomiast jest instancją świadomą częściowo obejmującą sumienie (które zakazują pewnych działań niekorzystnych społecznie) i idealne ego (zalecające nam, jakie zachowania będą dla nas społecznie korzystne). Lęk sygnałowy powstaje w wyniku nieustającego konfliktu między trzema instancjami, który wymusza na ego odnalezienie kompromisowego rozwiązania, którym zwykle są mechanizmy obronne. Objawy neurotyczne powstają jako produkt uboczny tego kompromisu, częściowo uspokajając pragnienie z id.

Glen O. Gabbard: Psychiatria psychodynamiczna w praktyce klinicznej. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2009, s. 42-43.