Psychologia self – jest to postfreudowska teoria relacji z obiektem, która skupia się na opisywaniu nieprawidłowości oraz deficytów ego wynikających z niedostatków w relacji dziecka z matką i/lub ojcem. Psychologia self, do której twórców zalicza się H. Kohut, R. A. Spitz, D. W. Winnicott i M. Mahler, jest traktowana jako kolejny etap rozwoju psychoanalizy. Koncentruje się szczególnie na badaniach diagnostycznych oraz terapii łagodnych zaburzeń osobowości typu borderline oraz narcystycznych. Psychologia self w koncepcjach jej autorów nadaje centralną pozycją konstruktowi self w funkcjonowaniu psychicznym zarówno osób zdrowych jak i zaburzonych. Teoria Kohuta – człowieka winnego i człowieka tragicznego – umożliwiła lepsze zrozumienie i skuteczniejsze leczenie pacjentów narcystycznych, z kolei teoria prawdziwego i fałszywego self Winnicotta umożliwiła pracę z pacjentami psychotycznymi. Główny omawiany przez tę teorię patomechanizm to deficyt w reprezentacji self-obiektów, zaś tematy rozwojowe, na jakich się skupia mają charakter preedypalny i związane są z tożsamością i poczuciem wartości.

Literatura:

Cierpiałkowska, L., Sęk, H. (2016) Psychologia kliniczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN SA, str. 112, 122-123