Psychoterapia Mority – nurt psychoterapeutyczny zapoczątkowany przez japońskiego profesora psychiatrii, Shomę Moritę na początku XX w, opracowany na podstawie założeń dotyczących etiopatogenezy nerwicy Shinkeishitsu. Za przyczynę powstawania nerwicy, Morita uważał występowanie temperamentu hipochondrycznego, oraz ukierunkowania twórczej siły życiowej, realizującej się w różnych stylach samoaktualizacji. Terapia Mority odbywa się w warunkach zamkniętych, w obrębie specjalistycznych ośrodków; trwa około 40 dni i składa się z czterech etapów, stopniujących aktywność fizyczną pacjenta. Relacja terapeutyczna ma szczególny – jednocześnie autorytarny, jak i osobisty – charakter. Nawiązuje tym samym do historii nurtu: pierwotnie leczenie odbywało się w prywatnym domu terapeuty, w quasi-rodzinnej sytuacji. Podczas pobytu w ośrodku leczący stosuje techniki dyrektywne oraz interpretacyjne w trakcie krótkich spotkań przy codziennych sytuacjach, jak wspólny posiłek czy wykłady. W koncepcji Mority podkreśla się terapeutyczną rolę codziennego doświadczenia, wykorzystując leczniczy potencjał pracy fizycznej, wpływu natury, czy wykształcenia akceptującej postawy wobec otoczenia.

Grzesiuk, H. Suszek „Psychoterapia. Szkoły i Metody. Podręcznik akademicki.”,  ENETEIA Wydawnictwo Psychologii i Kultury, Warszawa 201, s.365 – 366, 369-373