Psychoterapia poznawczo – behawioralna – grupa kierunków terapeutycznych o wspólnej bazie teoretycznej odwołującej się do koncepcji z zakresu behawioryzmu i psychologii poznawczej. Opiera się na założeniu, że zachowania nieprzystosowawcze i psychopatologie można objaśnić odwołując się do teorii uczenia się, przy wzięciu pod uwagę udziału procesów poznawczych, oraz zmodyfikować je, poprzez oddziaływania na sposób myślenia i zmianę zachowania. Celem interwencji dokonywanych w ramach ograniczonej czasowo współpracy terapeutycznej, koncentrującej się na teraźniejszości, jest poprawa jakości życia pacjenta. W historii rozwoju terapii poznawczo-behawioralnej wyróżnia się tak zwane „trzy fale”: terapię behawioralną, opartą na drobiazgowej ocenie zachowania i jego kontekstu oraz jego modyfikacji poprzez oddziaływania zewnętrzne, terapię poznawczą, w której wpływając na procesy poznawcze osiąga się zmianę behawioralną i emocjonalną, oraz terapię behawioralno-poznawczą, będącą otwartym modelem integrującym.

„Psychoterapia. Szkoły i Metody. Podręcznik Akademicki” L. Hrzesiuk i H. Suszek, Eneteia Wydawnictwo Psychologii i Kultury Warszawa 2011, s. 195-200