Psychoterapia psychodynamiczna – licznie reprezentowany nurt psychoterapeutyczny, o skuteczności w znacznym stopniu potwierdzonej empirycznie, szczególnie w przypadku leczenia zaburzeń depresyjnych, lękowych, odżywiania się, osobowości, fobii społecznej i PTSD. Psychoterapia psychodynamiczna wywodzi się z teorii psychoanalitycznej, przy czym często terminy te stosowane są zamiennie. Zazwyczaj odbywa się ona w systemie króko- lub długoterminowym (kilka tygodni do kilku lat, 1-3 sesji w tygodniu), w formie indywidualnej lub grupowej. Podstawą teoretyczną jest w tym systemie przekonanie, że nieuświadomione konflikty powodują u pacjenta dystres, a oddziaływania terapeutyczne umożliwią mu ich zrozumienie, między innymi poprzez nauczenie pacjenta sposobów odczytywania uczuć, fantazji, wspomnień, skojarzeń a nawet snów. Zakłada się w niej, że ludzkie działania są w znacznej mierze zdeterminowane, a ich motywacje – nieświadome. Istotną rolę odgrywa jakość relacji pacjent-terapeuta, w której realizują się przeniesienie, przeciwprzeniesienie, regresja i inne sposoby powtórnego przeżycia i przepracowania trudnych relacji i sytuacji. W zależności od potrzeb pacjenta oraz warunków kontraktu, terapia może mieć charakter podtrzymujący bądź eksploracyjny. Do środków powodujących zmianę należą w psychoterapii psychodynamicznej identyfikacja z życzliwym obiektem, wgląd uzyskiwany w okolicznościach stosunkowo empatycznego związku terapeutycznego, a także sam fizyczny aspekt kontaktu „twarzą w twarz”. Do wstępnych warunków skuteczności oddziaływań należy zdolność pacjenta do regresji, refleksyjność psychologiczna, zdolność do kontroli impulsów czy spora umiejętność abstrakcyjnego myślenia.

„Psychoterapia. Szkoły i Metody. Podręcznik Akademicki” L. Hrzesiuk i H. Suszek, Eneteia Wydawnictwo Psychologii i Kultury Warszawa 2011, s.149- 159