Psychoterapia – od greckiego psyche (dusza) i therapeín (leczyć). Psychoterapia różni się definicją w zależności od przyjętej perspektywy. Potocznie może oznaczać rozmowę z życzliwą osobą, pocieszanie i każda inna forma pomagania osobie, która sama nie jest w stanie poradzić sobie ze swoimi problemami. W szerokim znaczeniu psychoterapia jest to cała dziedzina kultury, starająca się odnaleźć odpowiedzi na pytania o naturę człowieka, o tym czym jest zdrowie i jak odróżnia się od choroby. Natomiast w wąskim znaczeniu, uznawanym przez większość psychoterapeutów, psychoterapia jest to metoda leczenia, w której wykształcony psychoterapeuta (zazwyczaj jest to psychiatra bądź psycholog kliniczny) wykorzystuje określone oddziaływania psychologiczne, wiedzę teoretyczną oraz własne umiejętności, aby nieść pomoc – zazwyczaj osobie z zaburzeniami neurotycznymi, osobowości, psychosomatycznymi i innymi. Kluczowym dla procesu terapeutycznego jest związek emocjonalny, jaki wykształca się pomiędzy terapeutą a pacjentem/klientem. Psychoterapia obejmuje takie cele jak rozwój osobowości, zdrowie psychiczne i usuwanie objawów chorobowych. Występują cztery główne orientacje teoretyczne w psychoterapii: psychoanalityczne, behawioralno-poznawcze, humanistyczno-egzystencjalne i systemowe.

Literatura:

  1. Strelau, J. (2002). Psychologia. Podręcznik akademicki, tom 3. Gdańsk: Wydawnictwo Psychologiczne. str. 767