Rozszczepienie – Pojęcie z zakresu klasycznej teorii psychoanalitycznej, należące do mechanizmów obronnych. Opisuje nieświadomy proces rozdzielania sprzecznych reprezentacji obiektów i self, a także przeciwstawnych uczuć. Z biologicznej perspektywy, przystosowawczy aspekt rozszczepienia polega na rozróżnianiu na przykład źródła zagrożenia od zagrożonego obiektu. Rozszczepienie stanowiło istotne pojęcie w koncepcji Melanie Klein, według której jest ono podstawowym narzędziem emocjonalnego przetrwania noworodka: umożliwia mu oddzielanie odczuć, takich jak przyjemność – nieprzyjemność i tak dalej. W wyniku rozwoju ewoluuje, utrudniając proces neutralizacji popędów agresywnych i libidinalnych. Według Otto Kernberga przejawia się ono w takich zachowaniach jak: skłonność do postrzegania innych wyłącznie w kategorii dobry-zły, zaprzeczanie lub bagatelizowanie własnych sprzecznych postaw, i naprzemiennym ujawnianiu się przeciwnych reprezentacji self. Szczególnie charakterystyczne dla pacjentów o osobowości z pogranicza bądź neurotycznej.

Glen O. Gabbard: Psychiatria psychodynamiczna w praktyce klinicznej. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2009, s. 50-51.