Samoocena – to sposób, w jaki myślimy o sobie. Samoocena koreluje z wieloma innymi zmiennymi, takimi jak poczucie kontroli, motywacja osiągnięć, wytrwałość, potrzeba aprobaty społecznej, zadowolenie z życia, skłonnośc do przeżywania pozytywnych uczuć i negatywnych uczuć, stan zdrowia somatycznego czy poziom osiągnięć życiowych. Najczęściej jednak trudne okazuje się określenie relacji pomiędzy tymi zmiennymi. Samoocena ma tendencję do działania na zasadzie błędnego koła – osoby o niskiej samoocenie będą skłonne do spostrzegania świata w sposób, który będzie je utwierdzał w ich niskiej samoocenie i na tej samej zasadzie osoby o wysokiej samoocenie będą utwierdzane w optymistycznym spojrzeniu na swoje życie. Możliwa do zmierzenia jest także jasność samooceny – osoby, które cechuje wysoka samoocena wiedzą, że są „dobrzy”, zaś osoby o nieskiej samoocenie najczęściej nie są w stanie w jasny sposób określić jakie są. Samoocena może także być stała w czasie lub niestabilna – osoby o niestabilnej samoocenie budują ją niejako „na bieżąco” z dopływających do nich informacji. Samoocena może być także rozumiana jako bieżący stan człowieka – wówczas mamy do czynienia z wieloma zjawiskami związanymi z regulacją samooceny.

Literatura:

„Człowiek wśród ludzi. Zarys psychologii społecznej” B. Wojciszke str. 147