Specyficzne zaburzenia rozwoju mowy i języka – Zaburzenia, w których rozwój mowy jest zaburzony już we wczesnych stadiach rozwojowych dziecka. Pozostaje zmieniony w każdych warunkach, mimo że w niektórych, bardziej komfortowych dla dziecka sytuacjach, może umieć się ono komunikować czy lepiej rozumieć język. Trudne do prawidłowego zdiagnozowania, ze względu na znaczną zmienność osobniczą w zakresie zdobywania umiejętności posługiwania się językiem u dzieci normalnych. Konsekwencją zaburzenia rozwoju mowy i języka są późniejsze trudności w nauce czytania i pisania. Obejmują:

  • specyficzne zaburzenia artykulacji, w których poziom umiejętności językowych jest prawidłowy, jednak pojawiają się problemy w artykulacji głosek.
  • zaburzenia ekspresji mowy, w których dziecko nie rozumie mowy w takim stopniu, jaki sugerowałby jego wiek umysłowy; pojawiają się problemy w ekspresji głosek.
  • zespół Landau-Kleffnera, w którym dziecko o prawidłowym poziomie intelektualnym traci zdolność ekspresji i rozumienia mowy, pomimo dotychczasowego, prawidłowego rozwoju języka.
  • inne, jak seplenienie.

 

„ICD-10 Klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania w ICD-10. Opisy Kliniczne i wskazówki diagnostyczne.”s. 195 – 201 Uniwersyteckie Wydawnictwo Medyczne „Vesalius” Instytut Psychiatrii i Neurologii Kraków-Warszawa