Stadia rozwoju psychospołecznego według Eriksona – uzupełnienie freudowskiej koncepcji rozwoju psychoseksualnego o sferę psychospołeczną, stworzone przez Erika Eriksona w ramach paradygmatu psychodynamicznego, w którym opis rozwoju człowieka zostaje rozszerzony na cały cykl życia. Wyróżnia on osiem stadiów rozwoju psychospołecznego i charakterystyczne dla każdego z nich implikacje, wywierające wpływ na doświadczenia w kolejnych etapach. Według Eriksona sposób, w jaki odbył się proces formowania tożsamości nie musi, lecz może konstytuować wzorce o charakterze trwałym, jednocześnie zawsze wywierając intensywny wpływ na przyszły rozwój osobowości. Do eriksonowskich stadiów zaliczamy:

– stadium podstawowej ufności vs. nieufności, trwające do końca 1 roku życia. Jego skutkiem jest optymistyczna, pełna zaufania postawa, lub pesymizm połączony z brakiem zaufania do siebie i otoczenia

– stadium autonomii vs. wstydu i niepewności, trwające między drugim, a trzecim rokiem życia. Jego skutkiem jest zdolność do podejmowania decyzji i kontrolowania własnej woli oraz zachowania, lub poczucie wstydu połączone z przewrażliwieniem, nadmiernie rozwiniętym sumieniem czy nieustępliwością

– stadium inicjatywy vs. poczucia winy, trwające między 4 a 5  rokiem życia. Jego skutkiem jest pozytywne podejście do współzawodnictwa, ukierunkowanego działania i osiągania celów, lub poczucie winy w związku z własnymi osiągnięciami lub planami

– stadium pracowitości vs. poczucia niższości, trwające w fazie latencji. Jego skutkiem jest radość z dokonanej pracy i umiejętność zaangażowania się w twórczą aktywność, lub przekonanie o niemożności ukończenia pracy połączone z poczuciem niższości

– stadium tożsamości vs. pomieszania ról, trwające w okresie dorastania. Jego skutkiem jest przekonanie o wewnętrznej spójności lub brak sprecyzowanych standardów, uczucie nienaturalności i skrępowania w przybieranych rolach

– stadium bliskości vs. izolacji, trwające w okresie wczesnej dorosłości. Jego skutkiem jest zdolność do absolutnego zaangażowania się w związek lub pracę lub skłonność do relacji płytkich bądź unikania zobowiązań zawodowych

– stadium zdolności do twórczego działania vs. stagnacji, trwające w okresie dorosłości. Jego skutkiem jest pełne zaangażowanie w pracę i związki lub nieumiejętność zaangażowania się w nie

– stadium integracji vs. rozpaczy, trwające od lat późniejszych, aż do śmierci. Jego skutkiem może być poczucie kompletności i satysfakcji z włanego życia lub lęk przed śmiercią, połączony z gorzką oceną własnej biografii.

Pojęcia 80-100: O.P. John, L.A. Pervin „Osobowość. Teoria i badania” Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2011, s.122-125