Subosobowość – jeden z podsystemów osobowości, który cechuje rozłączność, autonomiczność, odmienność treściowa i strukturalna od innych jej podsystemów, wymagający indywidualnego potraktowania w procesie terapeutycznym. Pojęcie to jest ściśle związane z koncepcją polipsychizmu, akcentującą wielorakość postaci ludzkiego umysłu. Subosobowość może rozwinąć się z wrodzonej, biologicznej struktury pod wpływem doświadczeń życiowych lub powstać z wielokrotnie powtarzanych przez jednostkę reakcji, które ulegają względnemu utrwaleniu. Zdarza się, że polipsychiczna subosobowość nie powstaje wskutek stopniowej zmiany, a pod wpływem ekstremalnego, jednorazowego wydarzenia. Uformowane przez jedną osobę subosobowości, mogą zawierać cechy wzajemnie wykluczające się. Niektóre subosobowości jednostek wywodzących się z tej samej kultury będą podobne, ponieważ rozwiną się pod wpływem podobnych oddziaływań środowiskowych. Co istotne, proces terapeutyczny nie polega na wykluczeniu lub zniszczeniu subosobowości, stanowiących integralny element historii doświadczeń życiowych jednostki, a na przekształceniu jej w taki sposób, by jej wpływ nie był dezadaptacyjny. Z doświadczeń klinicznych wynika, że podczas procesu psychoterapii pacjenci raportują od kilku do kilkunastu subosobowości; należy jednak zaznaczyć, że prawdopodobnie jest ich znacznie więcej, a te, które zostały ujawnione, są bezpośrednio związane z problemami rozwiązywanymi w procesie. Przyjmuje się, że istnieje jedna uprzywilejowana subosobowość bądź zewnętrzna instancja, kontrolująca podrzędne subosobowości, lub że pozostają one w relacji ciągłego ruchu o charakterze adaptacyjnym.

Grzesiuk, H. Suszek „Psychoterapia. Szkoły i Metody. Podręcznik akademicki.” ENETEIA Wydawnictwo Psychologii i Kultury, Warszawa 2011, s. 474-477