Szkoła komunikacyjna – jest jedną z dwóch zasadniczych szkół podejścia systemowego w psychoterapii. Szkoła komunikacyjna zakłada, że każde zachowanie człowieka jest komunikatem wysyłanym otoczeniu, np. nawet schizofrenik, który nie porozumiewa się z innymi ludźmi, informuje w ten sposób, że nie chce się z nimi komunikować. Symptomy chorobowe mogą być więc rozumiane jako nieintencjonalna i niewerbalna forma komunikacji z otoczeniem. W komunikatach można wyróżnić dwa poziomy – treściowy oraz relacyjny, charakteryzujący relację, pomiędzy komunikującymi się osobami. Jeżeli komunikacja przybiera formę patologiczną, poziom relacyjny zaczyna przeważać nad treściowym (ważniejszy niż informacyjny przekaz komunikatu staje się jego kontekst). Zadaniem psychoterapeuty jest identyfikowanie niezdrowych wzorców komunikacji, prowadzących w interakcjach do pętli sprzężeń zwrotnych, uczenie osób w systemie rodzinnym ich rozpoznawania a także wprowadzanie nowych reguł komunikowania się. Szkoła komunikacyjna w ujęciu Selvini-Palazzoli, zwana terapią strategiczną odrzuca liniowy model wyjaśniania źródeł patologii, stosując model cyrkularny. Objaw chorobowy jednego z członków rodziny jest widziany jako część błędnego koła interakcji rodzinnych i aby go wyeliminować należy zmienić całą patologiczną sekwencję zdarzeń.

Literatura:

Strelau, J. (2002). Psychologia. Podręcznik akademicki, tom 3. Gdańsk: Wydawnictwo Psychologiczne. str. 774