Teoria detekcji sygnałów – (Signal detection theory, SDT) to model procesu odróżniania sygnałów od szumu. Teoria detekcji sygnałów była początkowo wykorzystywana w naukach technicznych, później znalazła zastosowanie w odniesieniu do żywych systemów, między innymi w psychologii. Model opisuje proces analizy dochodzących sygnałów – odróżniania sygnałów znaczących od szumu informacyjnego. Właściwe odpowiedzi to trafienie, jeżeli prawidłowy sygnał zostanie wykryty lub poprawne odrzucenie, gdy wykryty zostanie brak prawidłowego sygnału. Niewłaściwymi odpowiedziami jest fałszywy alarm, czyli stwierdzenie sygnału znaczącego tam, gdzie w rzeczywistości go nie ma i błąd ominięcia, gdy sygnał znaczący pozostanie niezauważony. Teoria detekcji sygnałów zakłada, że od tego na ile sygnał jest intensywny, jednoznaczny i kontrastowy – czyli na ile odrożnia się od szumu – zależy to jak często otrzymywane będą poprawne odpowiedzi. Tak zwany system wykrywający działa także w zależności od strategii decyzyjnej – w niektórych sytuacjach osoba podejmująca decyzje może być bardziej skłonna do unikania fałszywych alarmów, w innych zaś do unikania błędu pominięcia.

Literatura:

„Psychologia poznawcza”, E. Nęcka, J. Orzechowski, B. Szymura, str. 202-206