Teoria dialogowa – koncepcja, według której przestrzeń umysłu zajmowana jest przez polifoniczną strukturę głosów, gdzie każdy z nich reprezentuje różne doświadczenia zdobyte w różnym czasie życia jednostki, a także spektrum prawdopodobnych interpretacji. „Ja” w sposób dynamiczny porusza się między głosami w zależności od kontekstu; wybór konkretnego głosu przez „ja” oznacza czasowe przyjęcie właściwej mu perspektywy interpretacji, reagowania i odczuwania z zachowaniem jego częściowej autonomii, umożliwiającej nawiązanie dialogu. Dysfunkcja pojawia się w momencie, kiedy dochodzi do dysharmonii w wielogłosowej strukturze, przejawiającej się na przykład w zbyt sztywnym przyzwyczajeniu do korzystania z jednego z głosów.

Grzesiuk, H. Suszek „Psychoterapia. Szkoły i Metody. Podręcznik akademicki.” ENETEIA Wydawnictwo Psychologii i Kultury, Warszawa 2011, s. 444-453