Teoria dostosowania łącznego – sformułowana przez Williama Hamiltona (1964). Mówi o tym, że pomaganie krewnym, także z poświęceniem własnego życia, jest tak naprawdę zachowaniem, które ma na celu pośrednie zachowanie naszych własnych genów. Teoria dostosowania łącznego zakłada, że altruizm pojawia się, gdy:

K < pz

gdzie K to koszty zachowania, p to współczynnik pokrewieństwa, a z to zysk odbiorcy. Można zatem stwierdzić, że generalnie jesteśmy bardziej skłonni do pomagania osobom bliżej z nami spokrewnionym. Teoria dostosowania łącznego znajduje poparcie zarówno w badaniach ankietowych (Essock-Vitale, McGuire, 1985), analizach zapisów spadkowych (Smith, Kish i Crawford, 1987), jak i w obserwacjach zachowań podczas klęsk żywiołowych, gdzie ludzie najpierw ratują swoich krewnych (Łukaszewski, Stajniak, 1999). Rola pokrewieństwa wydaje się rosnąć szczególnie w sytuacjach typu życie albo śmierć. Fakt, że w sytuacji pomocy w przetrwaniu jesteśmy najbardziej skłonni pomagać osobom o najwyższej wartości rozrodczej (najmłodszym) dodatkowo potwierdza to, o czym mówi teoria dostosowania łącznego. Wykazano także, że powyższe wzorce deklarowanej pomocy mają charakter ponadkulturowy.

Literatura:

„Człowiek wśród ludzi. Zarys psychologii społecznej” B. Wojciszke str.  324-326