Teoria opanowywania trwogi – zakłada, iż pozytywna samoocena funkcjonuje jako ochrona przed odczuwaniem lęku, w szczególności lęku przed śmiercią. Teoria opanowywania trwogi za punkt wyjścia przyjmuje obserwację, iż specyficzne połączenie autorefleksji, zdolności do myślenia abstrakcyjnego i przewidywania przyszłych zdarzeń wytworzyło u ludzi problem świadomości tego, że ich własna śmierć jest nieuchronna. Świadomośc ta jest silnie lękotwórcza, a człowiek, aby sobie z nią poradzić stworzył dwie formy adaptacji – światopoglądy i motywację do podtrzymywania i podwyższania swojej samooceny. Teoria opanowywania trwogi zakłada, że światopoglądy mają za cel wytworzenie wzorców godziwego życia, których spełnienie miałoby prowadzić albo do symbolicznej nieśmiertelności przez utożsamienie z kulturą, albo życie wieczne w zaświatach. Dążenie do osiągnięcia owego wzorca jest w zasadzie dążeniem do podwyższania własnej samooceny, wysoka samoocena zaś ma być sygnałem nieśmiertelności i dzięki temu chronić przed trwogą w obliczu śmiertelności. W ten sam sposób pozytywna samoocena chroni także przed innymi rodzajami lęku, gdyż lęk przed śmiercią jest najbardziej pierwotnym i prototypowym z nich.

Literatura:

„Człowiek wśród ludzi. Zarys psychologii społecznej” B. Wojciszke str.  163