Teoria podwójnego kodowania – opiera się na założeniu, że człowiek tworzy reprezentacje rzeczywistości w dwóch systemach – niewerbalnym, inaczej sensorycznym oraz werbalnym – językowym. Teoria podwójnego kodowania zakłada, że system niewerbalny składa się z pięciu podsystemów – po jednym na każdy z pięciu zmyslów. Niewerbalne reprezentacje umysłowe nazywane są imagenami. Cechuje je duże podobieństwo do rzeczywistych obiektów, jakie reprezentują. Teoria podwójnego kodowania wymienia także system werbalny, w którym reprezentacje przybierają formy językowe. Logogoeny, czyli reprezentacje werbalne  przynależą do jednego z trzech podsystemów: wizualnego, akustycznego i dotykowego. Mają symboliczny charakter. Słowa i etykiety werbalne nie przypominają brzmieniowo reprezentowanych obiektów (z wyjątkiem wyrazów dźwiękonaśladowczych). Logogeny są szczególnie przydatne do reprezentacji pojęć abstrakcyjnych, których stworzenie niewerbalnych reprezentacji jest szczególnie trudne.

Literatura:

„Psychologia poznawcza”, E. Nęcka, J. Orzechowski, B. Szymura, str. 80-82