Teoria relacji z obiektem – to jeden z głównych nurtów w obrębie podejścia psychoanalitycznego. Za jej głównych przedstawicieli wymienia się H. Kohuta, O. F. Kernberg, E. H. Erikson, A. Spitz, D. W. Winnicot, Melanie Klein i Margaret Mahler. Teoria relacji z obiektem skupia się na uwewnętrznianiu doświadczeń wczesnodziecięcych (okres preedypalny) i ich wpływie na powstawanie psychicznych reprezentacji – Ja i obiektu. Są one tworzone na podstawie pierwotnego związku pomiędzy matką i dzieckiem. Teoretycy tego nurtu jako pierwsi zauważyli występowanie mechanizmu obronnego rozszczepienia u pacjentów z zaburzeniami tożsamości głębszymi niż neurotyczne. Część Ja, która ulega odszczepieniu może zostać wyprojektowana na obiekt zewnętrzny, np. terapeutę. Teoria relacji z obiektem umożliwiła pracę terapeutyczną z tymi pacjentami poprzez analizowanie przeciwprzeniesienia – obserwowanie przez psychoanalityka własnej treści psychicznej pojawiającej się pod wpływem kontaktu z pacjentem. Rozszczepienie, razem z projekcją i identyfikacją projekcyjną są w teorii relacji z obiektem uznawane za mechanizmy rozwojowe w okresie dzieciństwa, natomiast nabierają charakteru patologii o ile są dalej stosowane w dorosłości.

Cierpiałkowska, L., Sęk, H. (2016) Psychologia kliniczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN SA, str. 112-113

Strelau, J. (2002). Psychologia. Podręcznik akademicki, tom 3. Gdańsk: Wydawnictwo Psychologiczne. str. 769