Teoria trichromatyczna – nazywana także teorią Younga-Helmholtza, jest jedną z koncepcji starających się opisać widzenie barwne. Teoria trichromatyczna opiera się na założeniu, że percepcja barwy wynika z oceny względnej siły pobudzeń trzech typów czopków, z których każdy jest maksymalnie wrażliwy na inny zakres długości fal. Każdy z rodzajów czopków ma swoje maksimum aktywności w innym miejscu, jednak reakcja oddalona od punktu maksymalnego staje się dwuznaczna – z tego powodu dla właściwej interpretacji potrzebne jest porównanie aktywności wszystkich trzech typów czopków. Teoria trichromatyczna poprawnie przewidziała istnienie trzech typów czopków, jednak okazała się niewystarczająca do wyjaśnienia wszystkich zjawisk związanych z widzeniem barwnym. Z tego powodu po latach powstały następne koncepcje – teoria przeciwstawnych procesów i teoria retinex.

Literatura:

Kalat, James W. (2006) Wydawnictwo naukowe PWN, str. 150-152