Teoria wniosków korespondentnych – sformułowana przez Jonesa i Davisa (1965). Teoria wniosków korespondentnych odnosi się do wnioskowania na temat dyspozycyjnych cech człowieka na podstawie jego zaobserwowanych działań. Wyjaśnienie zachowania jest tu rozumiane jako odnajdywanie koresponencji, czyli odpowiedniości, pomiędzy działaniem, intencją osoby oraz jej cechami osobowości. Wniosek korespondentny, czyli łączący zachowanie z przyczyną pod postacią stałej cechy aktora (działającego człowieka) jest korzystny, ponieważ poza zrozumieniem przyczyn umożliwia także przewidywanie przyszłych zachowań danej osoby. Teoria wniosków korespondentnych zakłada, że aby wyciągnąć tego rodzaju wniosek trzeba najpierw określić, czy zachowanie było intencjonalne oraz jeśli tak to na jaki skutek było zamierzone. Intencjonalność wyraża się w wiedzy o skutkach, do jakich działanie doprowadzi w warunkach swobody działania.

Literatura:

„Człowiek wśród ludzi. Zarys psychologii społecznej” B. Wojciszke str.  102