Teoria wykrywania sygnałów (SDT)
Teoria wykrywania sygnałów (SDT), to zbiór pojęć i technik od teorii komunikacji, inżynierii elektrycznej i teorii decyzji, które zastosowano podczas II wojny światowej do wykrywania sygnałów radarowych w hałasie. Koncepcje te zostały zastosowane do psychofizyki słuchowej i wizualnej pod koniec lat 50. i są obecnie szeroko stosowane w wielu dziedzinach psychologii. Ważnym wkładem metodologicznym SDT było udoskonalenie technik psychofizycznych, aby umożliwić oddzielenie wrażliwości od czynników decydujących o podejmowaniu decyzji. SDT dostarczył również cennych ram teoretycznych do opisu percepcyjnych i innych aspektów poznania oraz do ilościowego powiązania zjawisk psychofizycznych z wynikami z fizjologii czuciowej. Kluczowym pojęciem SDT jest to, że wydajność człowieka w wielu zadaniach jest ograniczona zmiennością wewnętrznej reprezentacji bodźców z powodu wewnętrznego lub zewnętrznego szumu. Wiele teoretycznych pojęć SDT przewidywał Louis L. Thurstone. Zwana także teorią wykrywania.