Terapia stanów ego – system terapeutyczny, którego fundamentem jest koncepcja polipsychizmu i subosobowości nazywanych „stanami ego”. Ten stan ego, który w danym momencie uzyskał dostęp do największej ilości energii otrzymuje możliwość sterowania osobą, jednak w sposób dynamiczny energia przemieszcza się równolegle również między subosobowościami, jednocześnie dająć jednostce możliwość spostrzegania siebie jako jednej i tej samej osoby. W związku z tym „ja” można rozumieć jako dynamiczną energię psychiczną, która w sposób ciągły ożywia i nadaje podmiotowość poszczególnym strukturom umysłu w sposób, który gwarantuje utrzymanie homeostazy. Czasowa dominacja jednej ze struktur nie pozbawia jednostki możliwości rozpoznawania innych aspektów swojej osobowości. Żródła psychopatologii w tym ujęciu upatruje się w zaburzeniu homeostazy ustroju swobodnego przepływu energii, to znaczy sytuacji, kiedy wskutek konfliktów między subosobowościami dopływ energii do niektórych z nich jest ograniczony, a więc nie są one identyfikowane jako należące do „ja”. Niezaliczane w sposób świadomy do „ja” elementy nadal wykazują oddziaływanie na życie psychiczne jednostki. Przedmiotem pracy terapeutycznej jest więc rozwiązanie konfliktów między stanami ego umożliwiając im swobodny dostęp do „ja”. Jedną z metod terapeutycznych jest stosowanie strategii kontroli wewnętrznego dialogu. Dodatkowo, niektóre z subosobowości mogą zostać wyposażone przez terapeutę we właściwe mu narzędzia i procedury, umożliwiając pacjentowi posiadanie częściowego, wewnętrznego terapeuty.

 

Grzesiuk, H. Suszek „Psychoterapia. Szkoły i Metody. Podręcznik akademicki.” ENETEIA Wydawnictwo Psychologii i Kultury, Warszawa 2011,  s. 485-487