Terapia strukturalna – szkoła terapeutyczna w nurcie podejścia systemowego, której głównym przedstawicielem jest Minuchin. Zakłada, że objaw chorobowy osoby zgłaszającej się na terapię jest przejawem patologii systemu rodzinnego. Przypięcie jednemu z członków rodziny etykiety „pacjenta” jest sposobem na podtrzymanie sztywnej i dysfunkcyjnej struktury całej rodziny. Terapia strukturalna skupia się na nieadekwatności systemu rodzinnego wiąże się z wzorami transakcji komunikacyjnych oraz nieprawidłowościami w strukturze granic pomiędzy członkami rodziny – mogą one być albo zbyt sztywne albo może ich nie być wcale. Zatarte granice mogą powodować trudności w określeniu indywidualnej tożsamości jej członków, zaś ich sztywność może utrudniać komunikacje, być przyczyną niskiego poziomu integralności rodziny oraz odczuwania przez poszczególne osoby braku wsparcia i poczucia przynależności. Terapia strukturalna jest nakierowana na skorygowanie granic, co osiąga terapeuta włączając się w system z pozycji lidera, co stwarza nowe warunki w systemie i umożliwia jego zmianę.

Literatura:

Strelau, J. (2002). Psychologia. Podręcznik akademicki, tom 3. Gdańsk: Wydawnictwo Psychologiczne. str. 774