Wewnętrzna spójność i zgodność – jedna z podstawowych teorii budujących koncepcję osobowości Carla Rogersa, oznaczająca stan braku konfliktu pomiędzy doświadczeniem a Ja, którego utrzymanie jest głównym celem działań organizmu. Do prawidłowego funkcjonowania niezbędna jest więc spójność między obrazem pochodzącym z autopercepcji i doświadczeniem jednostki. Pierwotnie opracowana przez Lecky’ego (1945) koncepcja wewnętrznej spójności mówi, że organizmy wcale nie dążą do minimalizacji bólu i maksymalizacji satysfakcji, a do utrzymania struktury Ja w niezmienionej formie. Oznacza to, że jednostki będą funkcjonować nawet zgodnie z takim obrazem siebie, który nie jest dla nich korzystny: osoba, która uważa, ze ma problemy z matematyką, będzie swoimi zachowaniami dążyć do utrzymania takiego przekoania o sobie. Badania Donahue i in. wskazują, że osoby o wysokim poziomie integracji Ja cechują się mniejszym poziomem lęku, mniejszą skłonnością do depresji, wyższą samooceną i większą stabilnością psychiczną.

O.P. John, L.A. Pervin „Osobowość. Teoria i badania” Wydanie ósme, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2002, s. 183-185.