Wyobrażeniowy porządek istnienia – „Wyobrażeniowy” porządek istnienia to pojęcie pochodzące z psychoanalizy lacanowskiej, stanowiące jeden z elementów trójpodziału porządków. Jest ściśle związane z pojęciem „imago”, oznaczającego lustrzany obraz ciała jednostki i ze słynną koncepcją „fazy lustra”. według której osiągnięcie przez dziecko zdolności do rozpoznania własnego obrazu w lustrze jest momentem przejściowym, konstytuującym „ja” i wyposażającym jednostkę w poczucie integracji i autonomii. Po rozpoznaniu się w lustrze, dziecko identyfikuje się z odbiciem, wykształcając wobec niego narcystyczną postawę  zachwytu; następuje przejście z porządku „realnego” do „wyobrażeniowego”. W ten sposób zostaje zapoczątkowana relacja między „ja”, a „ja idealnym” w tak zwanej instancji wyobrażeniowej. Teoria fazy lustrzanej została opisana przez Jacques’a Lacana na podstawie eksperymentów na szympansach przeprowadzonych przez Wolfganga Kohlera. Lacan przyjmuje, że dziecko przed momentem utworzenia „ja” odczuwa swoje ciało jako zdezintegrowane, rozkawałkowane, ponieważ w przeciweństwie do innych ssaków urodziło się na tyle wcześnie, że jest cieleśnie całkowicie zależne od matki. „Ja” rzutowane przez lustrzany obraz ma paradoksalny charakter: jest jednocześnie  niebezpieczne i intrygujące; nie jest odzwierciedleniem istniejącej wcześniej całości, ale aktem konstytuującym tę całość. Problem roli całości wobec elementów w teorii lustrzanej był podejmowany przez Lacana w polemice z ruchem Gestalt. Dwuznaczność i konfliktowy charakter powyższego zjawiska powstała wskutek inspiracji „Fenomenologią ducha” Hegla.

„Psychoterapia. Szkoły i Metody. Podręcznik Akademicki” L. Hrzesiuk i H. Suszek, Eneteia Wydawnictwo Psychologii i Kultury Warszawa 2011, s. 54-55