Wyparcie – w psychoanalitycznej teorii osobowości Freuda najważniejszy z mechanizmów obronnych, zidentyfikowany przez niego w jego własnej praktyce klinicznej. Narzędzie to służy do przesunięcia traumatycznych wspomnień, myśli, fantazji lub pragnień, ze sfery świadomości do warstwy nieświadomej. Proces ten może zachodzić jedynie wskutek ciągłego wydatkowania energii, która koncentruje się na uniemożliwieniu wydostania się tych treści z nieświadomości. Mechanizm wyparcia, pierwotnie odkryty przez Freuda, był następnie wielokrotnie analizowany w warunkach eksperymentalnych, m.in. przez Rosenzweiga (1941) czy Weinbergera, Schwartza i Davidsona (1979). Osoby wypierające własne negatywne cechy nie muszą być świadome, że są jednostkami wypierającymi.

O.P. John, L.A. Pervin „Osobowość. Teoria i badania” Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2011, s.112