Zaburzenia z lękiem przed chorobą (hipochondria) – Zaburzenie, w którym pacjent przejawia niepokój o własny stan zdrowia, obawiając się nadciągającej choroby. Lęku nie przerywają badania potwierdzające brak podstaw do obaw, chociaż może on dotyczyć także rzeczywiście występującej choroby, jednak w nieproporcjonalny sposób. Objawy mają charakter obsesyjny, ale nie psychotyczny, bowiem lęki nie przybierają postaci urojeń. Pacjent zazwyczaj reaguje oburzeniem na sugestię, że dolegliwość może mieć charakter psychologiczny, a nie somatyczny i może odmawiać konsultacji psychiatrycznej. Określenie „hipochondria” nie jest już stosowane, ponieważ nabrało jednoznacznie negatywnego wydźwięku w rozumieniu potocznym, a tym samym może wpływać stygmatyzująco. Pacjenci (zazwyczaj osoby w wieku 30-40 lat) często zgłaszają, że posiadają szeroką historię chorób z dzieciństwa. Pomimo zaabsorbowania własnym stanem zdrowia, mogą przyjmować taktykę unikania lekarzy i szpitali w obawie o niekorzystną diagnozę.

 

James Morrison: DSM-5 bez tajemnic. Praktyczny przewodnik dla klinicystów, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2016, s. 288-291.