Zaburzenia parafilne – Zachowania, które wykraczają poza repertuar zachowań seksualnych akceptowalnych społecznie i których praktykowanie przynosi pacjentowi cierpienie. Odbiegają od normalnych praktyk seksualnych, za które uznaje się konsensualne, genitalne stosunki z drugą świadomą, dorosłą osobą. Znacznie częściej występują u mężczyzn. Zalicza się do nich: ekshibicjonizm, fetyszyzm, ocieractwo, pedofilię, masochizm, sadyzm, transwestytyzm, oglądactwo i inne. Parafilie odnoszą się do obiektów nieożywionych, zwierząt, osób niezdolnych do świadomej zgody oraz do zachowań związanych z zadawaniem bólu i cierpienia. Zachowania parafilne koncentrują się na konkretnej czynności lub konkretnym obiekcie. Odczucie cierpienia nie jest konieczne do diagnozy, jeśli pacjent wielokrotnie wcielał parafilne fantazje w życie. Niektórzy pacjenci doświadczający zaburzeń parafilnych próbują zachować je w tajemnicy (np. frotteryści) a inni racjonalizować (np. pedofile). Zachowania te często prowadzą do konfliktów z prawem. Wielu pacjentów przejawia kilka parafilii na raz i cechuje się ponadto patologią osobowości, mimo, że parafilie rzadko kiedy są spowodowane innymi chorobami. Niektórzy pacjenci oddają się tym zachowaniom regularnie, inni sporadycznie; na przykład pod wpływem silnego stresu. Opisane skłonności pojawiają się w okresie adolescencji, przy okazji eksploracji własnej seksualności.

James Morrison: DSM-5 bez tajemnic. Praktyczny przewodnik dla klinicystów, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2016, s. 622 – 625.