Zaburzenia pozorowane – Zaburzenie, w którym pacjent celowo i skutecznie wywołuje realistyczne objawy przedmiotowe i podmiotowe dające obraz osoby, która w istocie go nie dotyczy. Autentyczny obraz choroby może być przejawiany nie tylko skargami na ból, ale i na przykład próbami manipulacji wynikami badań, chociażby przez podgrzanie termometru. Pacjenci często zmieniają wersję odnośnie swoich odczuć, w związku z czym obraz choroby może być niekompletny lub nietypowy. Wielu pacjentów szuka kolejnych placówek medycznych, w których może wystąpić w roli pacjenta, żądając następnych procedur medycznych (nie wyłączając tych poważnych i bolesnych). Motywacja pacjenta pozorującego zaburzenie odbiega od motywacji stymulanta, bowiem nie ma na celu np. osiągnięcia korzyści finansowych, a między innymi emocjonalnych i społecznych. W przypadku zaburzeń psychicznych zaburzenie pozorowane jest ciężkie do zdiagnozowania ze względu na subiektywny charakter odczuwalności objawów. Co istotne, zaburzenie może dotyczyć nie tylko sprawcy zachowania, ale i polegać na wywieraniu przez niego wpływu na inną osobę. Zaburzenie pozorowane na innej osobie może przejawiać się na przykład w przekonaniu rodziców, że ich dziecko jest chore. Przy kolejnych wizytach u lekarza zgłaszają oni fałszywe objawy, bądź uciekają się do realnego wywoływania ich, choćby poprzez podtruwanie, co nieraz kończy się zeszpeceniem, kalectwem, a nawet śmiercią.

 

James Morrison: DSM-5 bez tajemnic. Praktyczny przewodnik dla klinicystów, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2016, s. 297-304.