Zaburzenia snu – Grupa zaburzeń obejmujących parasomnie (koszmary, lęki nocne, somnabulizm) i dyssomnie (hipersomnia, bezssenność i inne zaburzenia rytmu okołodobowego) o przyczynach organicznych lub emocjonalnych. W bezsenności nieorganicznej chory długotrwale doświadcza niewystarczającej ilości lub jakości snu, pojawiają się problemy z zasypianiem, trwaniem snu i budzeniem się. Najczęściej występuje u kobiet, osób starszych i o niższym statusie społecznym. Pojawia się w związku ze stresującą sytuacją, minimum 3 razy w tygodniu przez miesiąc. Często przekształca się w błędne koło, w którym chory boi się skutków zaburzenia, ponieważ uniemożliwiają one normalne, codzienne funkcjonowanie, a strach ten nasila objawy. Zaburzenia snu często towarzyszą zaburzeniom osobowości lub afektywnym, podobnie jak hipersomnia. W hipersomnii pacjent odczuwa wzmożoną senność pojawiającą się w ciągu dnia i miewa problemy z wybudzeniem się rano. W nieorganicznych zaburzeniach snu i czuwania, rytm okołodobowy chorego nie jest dostosowany do tego, który jest akceptowalny w jego społeczeństwie.

 

„ICD-10 Klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania w ICD-10. Opisy Kliniczne i wskazówki diagnostyczne.”s. 155-158 Uniwersyteckie Wydawnictwo Medyczne „Vesalius” Instytut Psychiatrii i Neurologii Kraków-Warszawa