Zaburzenia urojeniowe – Zaburzenie, cechujące się występowaniem trwałych urojeń, które mogą być zarówno dziwaczne, jak i wiarygodne w ocenie otoczenia. Od schizofrenii odróżnia je późniejszy moment wystąpienia choroby, brak podobieństw w wywiadzie rodzinnym, nikła ilość omamów, a przede wszystkim brak istotnego pogorszenia w codziennym funkcjonowaniu, również intelektualnym. Jest to zaburzenie rzadkie, często związane z izolacją społeczną lub niepełnosprawnością ograniczającą bodźce sensoryczne, jak na przykład ślepota. Do najczęstszych podtypów zaburzenia urojeniowego zalicza się podtyp prześladowczy oraz podtyp zazdrości; pojawiają się jednak również urojenia o charakterze erotycznym, wielkościowym, somatycznym. Niezwykłym, ale i bardzo rzadkim przypadkiem zaburzenia urojeniowego jest zaburzenie urojeniowe indukowane, w którym osoby blisko związane z chorym lub przebywające w jego otoczeniu zaczynają doświadczać podobnych urojeń. Co ciekawe, odizolowanie pacjenta z pierwotnymi urojeniami może, ale nie musi cofnąć zaburzeń u pozostałych osób.

 

James Morrison: DSM-5 bez tajemnic. Praktyczny przewodnik dla klinicystów, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2016, s. 98- 100.