Zaburzenia zachowania – Grupa zaburzeń, charakteryzujących się występowaniem trwałych i powtarzających się wzorców zachowania o charakterze dyssocjalnym, buntowniczym lub agresywnym, czasami prowadząc do znacznego przekraczania norm społecznych. Zdarza się, że wystąpienie tych zaburzeń sugeruje możliwość dalszego rozwoju osobowości w dyssocjalną. Znacznie częściej pojawiają się u chłopców, zwłaszcza żyjących w niekorzystnych warunkach społecznoekonomicznych. Do zachowań z tej grupy zalicza się między innymi: zachowania opozycyjno-buntownicze, okrucieństwo wobec zwierząt, ataki seksualne, intensywne napady złości, ucieczki z domu, nałogowe kłamstwa, wdawanie się bójki, celowe niszczenie przedmiotów czy stosowanie szantażu, jeśli występują one 6 miesięcy i dłużej. W przypadku dzieci charakterystyczna jest skłonność do przemocy wobec rówieśników i ignorowanie zakazów stawianych przez rodziców. Mogą być ograniczone jedynie do środowiska rodzinnego i przebiegać z prawidłowym lub nieprawidłowym procesem socjalizacji. Prawdopodobnie wpływ na ich występowanie mają zarówno czynniki genetyczne, jak również środowiskowe. Agresywne zachowania u dzieci siedmio/ośmioletnich poważnie (trzykrotnie) zwiększają szansę prowadzenia przestępczego stylu życia w dorosłości. Należy rozróżnić je od ADHD czy zaburzeń afektywnych. Zaburzenie może przybierać postać z ograniczonymi emocjami prospołecznymi.

ICD-10 Klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania w ICD-10. Opisy Kliniczne i wskazówki diagnostyczne.”s.220-224 Uniwersyteckie Wydawnictwo Medyczne „Vesalius” Instytut Psychiatrii i Neurologii Kraków-Warszawa

James Morrison: DSM-5 bez tajemnic. Praktyczny przewodnik dla klinicystów, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2016, s. 419-421.