Zachowanie pomocne – to działanie, którego celem jest korzyść drugiej osoby. Zachowanie pomocne może mieć zarówno charakter materialny (datek), biologiczny, (oddanie krwi, szpiku) lub psychiczny (wsparcie emocjonalne). Ogólniejszym pojęciem jest prospołeczność, czyli działanie ukierunkowane na korzyści inne niż osobiste, a więc także dobro społeczności czy całej planety. W psychologii społecznej powstały liczne teorie, starające się określić skłonności do pomocności. Decyzyjny model interwencji w sytuacji kryzysowej Latanégo i Darleya (1970) opisuje kolejne etapy analizy sytuacji przed przejściem do udzielenia pomocy (lub nieudzielenia). Model pobudzenia-bilansu (Piliavin i in., 1981) wskazuje na zachowanie pomocne jako sposób usunięcia negatywnego afektu spowodowanego cudzym nieszczęściem. Teoria dostosowania łącznego Williama Hamiltona (1964) stwierdza, że pomaganie krewnym jest sposobem na propagację własnych genów, poprzez reprodukcję bliskich krewnych.

Literatura:

„Człowiek wśród ludzi. Zarys psychologii społecznej” B. Wojciszke str. 313