Zakochanie – w sześciofazowej koncepcji dynamiki bliskiego związku (Wojciszke, 1993; 2002a) jest to pierwsza faza miłości. Zakochanie to etap, w którym najszybciej rozwijająca się namiętność (jeden z trzech składników miłości obok intymności i zobowiązania) dominuje w obrazie jako najważniejsza cecha uczucia. Berscheid i Walster (1974) stworzyli dwuczynnikową koncepcję miłości namiętnej. Stwierdzają oni, że zakochanie jest rezultatem sytuacji, w której osoba przeżywa silne pobudzenie emocjonalne i interpretuje je jako uczucie żywione do partnera. Warto zauważyć, że w tej teorii zakochanie może być spowodowane dowolnym czynnikiem powodującym napięcie fizjologiczne, takim jak strach, wysiłek fizyczny, pobudzenie erotyczne czy rozweselenie – odnosi sie to do zjawiska przesunięcia pobudzenia emocjonalnego. Powstała początkowo namiętność skłania do jak najczęstszych kontaktów i o ile nie zostanie odrzucona przez partnera, powoduje rozwój intymności i przejście związku w fazę romantycznych początków.

Literatura:

„Człowiek wśród ludzi. Zarys psychologii społecznej” B. Wojciszke str. 300