Zespół stresu pourazowego (PTSD) –  Zaburzenie, będące przedłużoną lub opóźnioną reakcją na sytuację zagrożenia bezpieczeństwa, życia lub zdrowia. Pacjent doświadczający zespołu stresu pourazowego może być zarówno ofiarą, jak i bezpośrednim świadkiem traumatycznych wydarzeń lub osobą wielokrotnie eksponowaną na nie. Przyczyną może być także uzyskanie wiadomości o doświadczeniu traumatycznym, które spotkało osobę bliską. Do sytuacji nazywanych traumatycznymi zaliczamy na przykład akty przemocy seksualnej, wojnę, włamanie, klęski żywiołowe, wiadomość o chorobie, ciężkie uszkodzenie ciała; jednak o intensywności przeżycia świadczy subiektywny stosunek podmiotu do wydarzenia, a nie tylko jego „obiektywna”, kulturowa ocena. Próg reakcji jest zależny od czynników osobniczych, między innymi od typu osobowości czy wcześniejszych zaburzeń. Pojawia się po początkowym okresie utajenia (maksimum 6 miesięcy) i w większości przypadków przemija, jedynie w niewielkim odsetku zmieniając się w stałą zmianę osobowości. Najczęściej obejmuje nawracające, natrętne reminiscencje danego wydarzenia, pojawiające się na jawie lub w snach, które wtórnie wywołują w pacjencie lęk i próby unikania. Pojawiają się ostre ataki lęku panicznego lub zachowań agresywnych, wywołane przez czynniki przypominające pacjentowi traumatyczne przeżycia. Przeżyciom towarzyszy poczucie odizolowania od otoczenia i otępienie. Zaburzenie to związane jest z depresją i lękiem, często towarzyszą mu myśli samobójcze, bezsenność i skłonność do nadużywania substancji psychoaktywnych.

James Morrison: DSM-5 bez tajemnic. Praktyczny przewodnik dla klinicystów, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2016, s. 244-245.

„ICD-10 Klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania w ICD-10. Opisy Kliniczne i wskazówki diagnostyczne.” s. 129-130 Uniwersyteckie Wydawnictwo Medyczne „Vesalius” Instytut Psychiatrii i Neurologii Kraków-Warszawa