Zjawisko obojętnego przechodnia – jest to efekt opisane przez Latanégo i Darleya (1968), odnoszący się do udzielenia bądź nieudzielenia pomocy w sytuacji kryzysowej. Zjawisko obojętnego przechodnia jest to zależność, która zakłada, że im większa liczba osób obserwuje dane krytyczne zdarzenie, tym mniejsza jest szansa na udzielenie pomocy. Tłumaczone jest to zjawiskiem rozproszenia odpowiedzialności – jeżeli nacisk na podjęcie działania rozkłada się na więcej osób, subiektywnie jest odbierany jako mniejsza osobista odpowiedzialność pojedynczego obserwatora. Warto zauważyć, że zjawisko obojętnego przechodnia stosuje się tylko do sytuacji niejednoznacznych, bo gdy zdarzenia nie sposób zinterpretować inaczej jak wypadek, z reguły zanika. Także jednoznaczne domaganie się przez ofiarę pomocy zdecydowanie podnosi częstość jej udzielania, tak samo jak wskazanie przez poszkodowanego konkretnej osoby, która ma jej pomoc udzielić. Zjawisko obojętnego przechodnia analizuje stworzony przez tych samych badaczy decyzyjny model interwencji kryzysowej, mający na celu wyjaśniać jakie po kolei decyzje muszą zostać podjęte, zanim dana osoba zdecyduje się pomóc.

Literatura:

„Człowiek wśród ludzi. Zarys psychologii społecznej” B. Wojciszke str. 315