Zjawisko samej ekspozycji – badania nad nim polegały na pokazywaniu badanym serii neutralnych obiektów, takich jak słowa bezsensowne, przy czym niektóre z nich były pokazywane więcej niż raz (Zajonc, 1968; 1985). Następnie badanych proszono o ocenienie sympatii, żywionej do poszczególnych obiektów – bardzo liczne badania wykazały, że obiekty pokazywane częściej były bardziej lubiane. Zatem zjawisko samej ekspozycji polega na tym, że im częściej mamy z czymś do czynienia, tym bardziej to lubimy. Co więcej, zjawisko samej ekspozycji występuje nawet przy bodźcach eksponowanych podprogowo, a nawet siła tego efektu w takich przypadkach wzrasta. Efekt ten jest także rozpatrywany jako jeden z czynników atrakcyjności – w większości kontaktów społecznych przeważają zdarzenia pozytywne, zatem częste spotykanie jakiejś osoby ma z reguły charakter nagradzający, chociaż nawet negatywne kontakty mogą powodować wzrost lubienia. Związane jest to z usuwaniem niepewności wobec obiektu znanego.

Literatura:

„Człowiek wśród ludzi. Zarys psychologii społecznej” B. Wojciszke str.  189, 281