Sieciowe modele umysłu – powstały w odpowiedzi na krytykę modeli blokowych i komputerowej metafory umysłu. Sieciowe modele umysłu podkreślają zdolność do samoorganizacji i samokontroli, tworząc nowe nurt w modelowaniu procesów poznawczych, nazywany zbiorczo koneksjonizmem. Przetwarzanie informacji w świetle tych koncepcji następuje przez aktywność licznych, prostych jednostek tworzących sieć. Poszczególne węzły sieci aktywowane są w tym samym czasie co prowadzi do poznania w formie rozproszonego i równoległego przetwarzania informacji. Sieciowe modele umysłu przez swoich zwolenników są uznawane za bardziej wiarygodne pod względem biologicznym, przez co symulacja umysłu za ich pomocą jest bliższa temu, jak funkcjonuje mózg – skomplikowanej sieci powiązanych ze sobą elementów. Sieć neuropodobna składa się z wielu warstw – wejściowej, wyjściowej, pośredniczących (tzw. Ukrytych) i kontekstowej. Sieciowe modele umysłu operują strukturami subsymbolicznymi – jednostki, z których model sieciowy jest zbudowany nie znaczą nic same w sobie, możliwe jest jedynie czytanie symboli (np. Komunikatów języka naturalnego), o ile wcześniej zostaną tego nauczone.

 

Literatura:

„Psychologia poznawcza”, E. Nęcka, J. Orzechowski, B. Szymura, str. 53-55