Warunkowanie sprawcze – jest to forma uczenia się, która polega na utrwalaniu początkowo neutralnej reakcji, jeżeli jej wykonanie umożliwia odniesienie jakiejś korzyści w postaci nagrody lub uniknięcia przykrości. Warunkowanie sprawcze było badane pod kątem możliwości wykorzystania go w kreowaniu postaw (Insko, 1965). Związane jest z paradoksalnym wpływem dużych nagród – małe nagrody mają tendencje do skuteczniejszego utrwalania postawy, niż duże. W teorii agresji jako rezultatu uczenia się wskazuje się na warunkowanie sprawcze (gdzie nagrodą jest spadek napięcia psychicznego bądź uzyskane dobro w przypadku agresji instrumentalnej) jako mechanizm utrwalania zachowań agresywnych. Podobnym procesem jak warunkowanie sprawcze, z tą różnicą, że świadomym, jest uczenie się przez konsekwencję, opisane przez Alberta Bandurę i współpracowników (1973; 1977; 1986)

Literatura:

„Człowiek wśród ludzi. Zarys psychologii społecznej” B. Wojciszke str. 23, 163, 188, 191, 276, 352