Fallus – w psychoanalizie lacanowskiej zjawisko, będące wynikiem pojawienia się ojca w centrum relacji matka-dziecko. Dochodzi do zamiany znaczącego pragnienia matki na znaczące w postaci Imienia Ojca. Wyparty fallus, a więc znaczące pragnienia matczynego, wywołuje uruchomienie ciągu znaczących, którego struktura warunkuje pragnienia, sposób funkcjonowania i język podmiotu. Fallus jest wyjątkowym ze znaczących, ponieważ nie istnieje samoczynnie, a przejawia się w braku – wymianie między rodzicami.

Grzesiuk, H. Suszek „Psychoterapia. Szkoły i Metody. Podręcznik akademicki.” ENETEIA Wydawnictwo Psychologii i Kultury, Warszawa 2011, s.624