Związek psychoterapeutyczny – określenie stosowane w psychoterapii do opisu relacji między leczącym i pacjentem, która jest akceptowana w świadomy sposób przez obie strony. Jest on niezbędnym, podstawowym elementem procesu terapeutycznego, umożliwiającym leczenie. Relacja między terapeutą a pacjentem nie jest symetryczna. Opiera się na tak zwanym kontrakcie terapeutycznym. W istotny sposób różni się od codziennych znajomości, nie tylko ze względu na sposób rozmowy, ale i odpowiedzialność, charakter zobowiązań czy stopień zaangażowania. Za pomocą mechanizmu przeniesienia, pacjent jest w stanie pracować nad relacjami z ważnymi dla siebie osobami, na bazie emocji pojawiających się w ramach związku terapeutycznego. Terapeuta może z kolei doświadczyć przeciwprzeniesienia – a więc odpowiedzi na przeniesienie pacjenta. Proces ten związany jest z trudnymi, nieprzepracowanymi dla leczącego treściami i powinien być poddany analizie podczas superwizji. Szczególna więź wytworzona między obiema stronami w procesie terapii umożliwia modelowanie zachowania, postaw i osobowości pacjenta w taki sposób, by poprawić jego stan zdrowia psychicznego. Pozorny kontakt uniemożliwia uruchomienie czynnika leczącego.

L. Grzesiuk, H. Suszek „Psychoterapia. Szkoły i Metody. Podręcznik akademicki.” ENETEIA Wydawnictwo Psychologii i Kultury, Warszawa 2011, . 166