Bezwarunkowa akceptacja – rodzaj akceptacji, który jest niezbędny dziecku w relacji z rodzicem, będący odpowiedzią na naturalną potrzebę ciepła, miłości i szacunku, definiowaną przez Rogersa jako potrzeba akceptacji. Akceptacja jest warunkowa wtedy, kiedy dziecko jest nagradzane tylko w sytuacji reprezentowania jednej, pożądanej cechy, np. kiedy jest miłe. Tego typu warunkowanie skutkuje wyparciem przez dziecko wszystkich uczuć zaprzeczających obrazowi „miłego dziecka”, a więc: nienawiści, złości, agresji, lęku itd., prowadząc tym samym do konfliktu doświadczenie z obrazem idealnego Ja. Pierwotną przyczyną braku wewnętrznej zgodności może być więc potrzeba miłości.

O.P. John, L.A. Pervin „Osobowość. Teoria i badania” Wydanie ósme, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2002, s. 188.