Cnota
W klasycznej psychoanalizie: właściwość charakterystyczna dla danej fazy rozwojowej. Konkretna
cnota (nadzieja, wola, zdecydowanie, kompetencja, wierność, miłość, opiekuńczość i mądrość)
może wzbogacić ego, jeżeli właściwy fazie konflikt został pomyślnie rozwiązany. Przejście przez
wszystkie konflikty rozwojowe z pozytywnym skutkiem, a więc przekształcenie ego pod wpływem
wszystkich cnót, umożliwia jednostce zdrowe, satysfakcjonujące życie. Cnota miłości ujawnia się w
wyniku konfliktu określonego przez Eriksona jako kryzys intymności-izolacji, właściwego dla
wczesnej dorosłości. Tego typu zmiana dokonująca się w obrębie jednostki ułatwia jej spełnianie
zadań wyznaczonych przez społeczeństwo, w tym wypadku – małżeństwo.
Trempała Janusz, Psychologia rozwoju człowieka, podręcznik akademicki, Warszawa:
Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 77, 291.