Ego
W teorii Freuda druga warstwa osobowości, krystalizująca się pod koniec pierwszego roku życia.
Ego jest instancją pośredniczącą między id oraz superego, jednocześnie pozostając z nimi w
nieustannym konflikcie; kierując się tak zwaną zasadą rzeczywistości, ego redukuje siły popędów,
dostosowując je do realnych wymagań środowiska. Stopień, w jakim id zostaje podporządkowane
ego świadczy o poziomie socjalizacji. Ego idealne, wraz z sumieniem tworzy superego; jego
zadaniem jest nadawanie zachowaniom jednostki takiego kierunku, który byłby zgodny z jej celami
i dążeniami. W momencie, gdy ego, rozumiane jako interesy jednostki, staje w sytuacji konfliktu ze
społeczeństwem, powstaje tzw. konflikt psychospołeczny.W popartej szerokimi badaniami
empirycznymi teorii autorstwa Eriksona, ego dojrzewa w cyklu ośmiu etapów, w których każdy
charakteryzuje się koniecznością pokonania innego kryzysu. Rozwiązanie jednego z nich,
właściwego późnej dorosłości, prowadzi do osiągnięcia tzw. integralności ego.Oznacza ona
zdolność jednostki do akceptacji siebie samej, a także innych, znaczących dla jej życia osób,
osiągnięciem świadomej odpowiedzialności za swoje życie a także tolerancji dla innych,
alternatywnych do jej własnego stylu życia, której towarzyszy zdolność do utrzymania i obrony
własnych wyborów.
Trempała Janusz, Psychologia rozwoju człowieka, podręcznik akademicki, Warszawa:
Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 73-75, 77 365, 366.