Egocentryzm
W Piagetowskiej definicji „błędu A nie B” takie zachowanie dziecka, które świadczy o brakach w
rozumieniu stałości przedmiotu: najczęściej ujawnia się w przekonaniu jednostki, że istnienie
przedmiotu jest zależnego od jego działania na nim. Egocentryzm, będący podstawowym rysem
dziecięcej logiki, wynika z braku możliwości przyjęcia innej perspektywy, niż własna. W związku z
tym sposób myślenia dziecka ma charakter niedyskursywny i synkretyczny.
Egocentryzm bezpośredni wyjaśnia zjawiska związane z relacjami czasowymi, przestrzennymi i
przyczynowymi zgodnie z modelem własnego działania. Egocentryzm pośredni polega na
przypisywaniu przez dziecko nadmiernej sprawczości człowieka, przejawiającej się w przekonaniu,
że obiekty nieożywione i zwierzęta myślą w idetyczny sposób, jak ono, a każdy element środowiska
został świadomie stworzony przez człowieka. Poziom egocentryzmu w rozumowaniu dziecka
zmienia się znacząco wraz z nadejściem okresu średniego dzieciństwa.
Trempała Janusz, Psychologia rozwoju człowieka, podręcznik akademicki, Warszawa:
Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 181, 211, 212, 230, 245, 265, 284.