Egzystencjalizm – nurt teoretyczny w psychologii, nieposiadający stałego miejsca w psychologii akademickiej, ze względu na brak klarownego stanowiska dotyczącego fundamentalnych koncepcji teoretycznych, zbytnie zróżnicowanie światopoglądowe zwolenników (od ateizmu egzystencjalnego do egzystencjalizmu  głęboko religijnego), czy brak reprezentanta. W zależności od przyjętej perspektywy, psychologiczny egzystencjalizm opiera się wyłącznie na danych uzyskanych z przypadków klinicznych lub czerpie bezpośrednio i dosłownie z filozofii. Wspólnym punktem wyjścia dla wszystkich odłamów nurtu jest koncetracja na egzystencji, rozumianej jako osobę w ludzkiej kondycji, na doświadczeniu, znaczeniu wolności i roli świadomości oraz autorefleksji, jako zdolności wyróżniających człowieka jako gatunek. W koncepcji egzystencjalnej wyjątkowe miejsce zajmuje ujmowana fenomenologicznie odpowiedzialność za własne życie, relacja człowieka z poczuciem samotności, zjawisko bezradności w obliczu śmierci.

O.P. John, L.A. Pervin „Osobowość. Teoria i badania” Wydanie ósme, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2002, s. 220-221.