Identyfikacja introjekcyjna – pojęcie z teorii relacji z obiektem. Identyfikacja introjekcyjna, obok identyfikacji projekcyjnej jest elementem, który tworzy wewnętrzny, psychiczny świat dziecka. Z tych dwóch mechanizmów identyfikacja introjekcyjna pojawia się później, w toku rozwoju i funkcjonuje przez inkorporację (włączenie) obiektu oralnego, a następnie zidentyfikowanie się z nim. Następujące po sobie, nieustanne procesy introjekcji i projekcji, później także mechanizm identyfikowania się z rodzicami – wszystko to jest podstawą konstrukcji wewnętrznych reprezentacji u dziecka i w efekcie prowadzi do wykształcenia dojrzałych struktur ego i superego.

Cierpiałkowska, L., Sęk, H. (2016) Psychologia kliniczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN SA, str. 115